"Het dorp staat nog, maar de stemmen zijn gedempt: we groeten elkaar minder, en kennen elkaar nauwelijks meer."
Die woorden vatten haarfijn samen waarom de Kurre zijn hart en ziel in zijn café legde. Hij wilde voorkomen dat Hever alleen nog stenen kende, en geen verhalen meer. Voor velen was zijn café meer dan een plek met een toog en een pint: het was het kloppende hart van ons dorp. Een plek waar buren elkaar ontmoetten, waar vriendschappen ontstonden en waar het dorpsleven opnieuw zuurstof kreeg. In een tijd waarin ontmoetingen schaarser worden, zorgde de Kurre voor warmte, verbondenheid en een glimlach die iedereen welkom heette. "Geen gemeneer", zoals hij het uitdrukte.
"In 2025 staat het dorpsplein voller dan ooit met gebouwen, maar leger dan ooit met ontmoetingen."
Net dat wilde de Kurre tegengaan – en dat maakte hem van onschatbare waarde voor Hever. Nu neemt ons dorp afscheid van een vriend, een verbinder, een dorpsmens in de meest pure zin van het woord. Zijn inzet en goedheid zullen niet vergeten worden. We hopen dat ieder van ons, door elkaar opnieuw wat vaker te begroeten en samen te komen, zijn droom voor Hever verder kan uitdragen.
Rust zacht, Kurre. Hever zal je missen.
